Kendimi hamile zannettiğim bir iki seferde oturup karnımla konuşmuşluğum vardır, itiraf ediyorum.  Ama nedense şu ana kadar dikkatlerden kaçmayacak büyüklükteki karnımla bunu yapamadım. Müzik dinleteyim dedim o bile mantıksız geldi. Ne olduysa bu hafta oldu işte. Hanımefendinin günlük egzersiz rutinine iyice alıştığımdan mıdır, “kafası şurda, poposu burda” diye hissettiğimden midir bilinmez pek bir konuşasım var. Çok da kafasını karıştırmayıp, onunla konuştuğumu anlasın diye sadece ismini sesleniyorum o da bana tepki veriyor sanırım. İlginç deneysel çalışmalarımız var bu günlerde. :)

Pril’in günlük egzersiz rutini şu şekilde; sabah 10.30’da uyandım ben tekmesi, 12’de yarım saatlik taklalar, 16’da sürüsüne bereket tekme ve gece yatarken mıkırdanmalar, bir iki tekme, hoop susun artık uyuyacağım hareketleri. 1 aydan fazladır her gün bu şekilde haberleşiyoruz.

Diyorum ya “ama bu hafta” diye, bu hafta daha sık müzik dinletmeye ve seslenmeye başladım. Özellikle sabah yataktan kalkmadan, O henüz sakinken başlıyorum. Çok geçmeden bana cevap veriyor. :) O cevap verdikçe ben daha çok sesleniyorum ve içimi büyük bir heyecan kaplıyor. Her gece rüyamda ilk karşılaştığımız anı görüyorum.

Geçen hafta eşim odasını boyadığından beri her gün mutlaka odasında yarım saat geçiriyorum. O’na bir şeyler örüyorum veya bebek bakım kitaplarımı karıştırıyorum. İnanılmaz huzur veren bir yer oldu ama şuan maalesef evimizdeki inşaattan ötürü pek de bebek odası gibi görünmüyor. Yine de duvarın rengindeki değişiklik hayal kurmak için bana yetiyor. :)