Neyse ki Ankara'nın karı çok uzun sürmedi, 2 hafta önce 2 gün yağan karlar hala etrafta ama yine de tehdit edici bir durum yok, zaten beni sokağa çıkaran da yok. Doktor kapısında bile 'iyi bari dışarı çıkabiliyorsun' diyen kadınlarla konuşuyorum. İyi de doktora da mı gelmiyim kardeşim? Doktor eve geliyorsa alsın ultrason probunu gelsin, çayımız kekimiz var.

Son günler yaklaştıkça her gün bin defa çalan telefonlar, geç açınca paniklemeler, 'nerdesin dışarda mısın hastanede misin'ler ama aslında evde oturuyor olmam, panik olmasınlar diye hiç kimseyi artık arayamıyor olmam ve bir türlü sinyal vermeyen kızımla ufak bir sinir buhranı geçiriyor olduğum doğrudur. 

Hem herkesin ilgileniyor olması hoşuma gidiyor elbette ama insanların paniği, endişesi, aşırı heyecanı beni yoruyor. Bütün bu hisleri benden fazla yaşadıklarını ısrar etmelerine anlam veremiyorum. Öyle bile olsa bari bana söylemeyin kardeşim, bugün yarın doğuracağım ben farkında mısınız? Beni sakinleştirmeniz gerekiyor!

Bütün bunların dışında iki gün sonra 40. haftamız bitiyor. Doktorumuzdan duruma göre 3-5 gün bekler sonra müdahale ederiz mesajını aldığımdan beri bugün-yarın doğuracakmışım hissim kayboldu gitti. 2 hafta önce, 'çok beklemez bu kız' diyordum ama artık ne hissettiğimden emin değilim, beni yanılttı kerata :)

Benim kendimi doğurmak üzereyim zanneden bedenim ve söylemlerim yüzünden herkes panik ve tetikte. Eşim kaç gündür evde yıllık izninde, izin bitecek ve hala doğurmamış olacağım diye kara kara düşünüyoruz. Bir yandan da ne kadar durursa kardır diyoruz. Bir garip haller içindeyiz. 

Kedimiz ceviz bana inanılmaz bir nefret duymaya başladı, üstüme üstüme söyleniyor geçerken bir tane patlatıveriyor bazen. Bazen de yanıma gelip karnıma bakıp mır mır birşeyler söylüyor ya da bana şevkat gösteriyor. Doğuracağımı anladı artık sonunda sanırım. 

38. haftaya girerken 'haydi bakalııım her an gelebilir' diye kendimizi fazla hazırlamıştık ama bu geçen 2 hafta içinde olayları akışına ve hayrına bırakmayı kabullendik sanırım. Yine de düşündüğüm, düşündüğümüz tek şey 'doğum' gününü sağ salim ve en iyi şekilde atlatıp atlatamayacağımız. Yoksa doğumda kimler burada olacak, kimlere haber verilecek, duyuru nasıl yapılacak, hastane süslenecek mi, evde bize kimler yardım edecek, ne kadar kalacaklar, sıraya mı girecekler, uç uca mı dizilecekler, nerde yatacaklar, yerlerde mi yuvarlanacaklar pek umurumda değil kusura bakmayın. Hele ki 'doğuma giderken bana haber ver'ci bazı uzak tanıdıklarımıza telefonda birşey söylemiyorum kırılmasınlar diye ama yani :D neyse :)

Lütfen biraz da bebeğimizi, beni ve eşimi düşününüz, heyecanımı sevincimi belli edeyim derken bencilleşmeyiniz ey insanlar :)